De Confrontatie: Hans, Rik en Mark de Bruin

Gek van Fietsen bestaat inmiddels als familiebedrijf meer dan zestig jaar. Dan weet je dat het niet de eerste generatie is die aan het roer staat. En dat blijkt te kloppen: Hans de Bruin heeft ooit de zaak van zijn vader Jan overgenomen en is inmiddels volop aan het overdragen aan zijn zoons Rik en Mark. Dat gaat echter niet zomaar en gemakkelijk is het ook niet altijd.

Het duidelijkste verschil tussen de millennials Rik en Mark en de generatie van hun vader Hans is de tijd die zij in de zaak steken. “Daar schuurt het. Wij zijn toch meer van delegeren. En mijn vader is meer van alles zelf doen”, valt Rik met de deur in huis. “We worden steeds groter en we kunnen echt niet meer alles zelf”, vult Mark aan. “Zeker sinds ik een kleine heb, wil ik ook voldoende tijd aan mijn gezin besteden”, aldus Rik.

Die tijd voor de kinderen had Hans niet en ergens steekt dat bij de jongere generatie nog. Rik wil een andere vader zijn dan Hans was. En Mark herinnert zich de slogan waar hij ooit mee thuiskwam, over een klasgenoot die ook een ondernemer als vader had: ‘ik hoop dat jij het ook zo goed gaat doen als zijn vader, die kan wel mee gaan fietsn’. Mark dacht dat de vader van zijn vriendje het beter deed in de zaak en daarom meer tijd had voor de kinderen.

Andere tijd
Hans geeft inmiddels zijn zoons een beetje gelijk. Niet helemaal, want als hij het zo verkeerd had aangepakt zouden ze niet ‘in de zaak’ zitten. “Het was ook een andere tijd toen ik de zaak van mijn vader overnam. Mijn meisje heeft zich weggecijferd”, zegt hij liefdevol over zijn echtgenote en de moeder van Rik en Mark. “Hannie regelde alles voor het gezin. Ze werkte ook in de winkel, maar als de jongens haar nodig hadden dan ging ze. Ik was altijd aan het werk. De jongens hebben wel gelijk dat ik er nooit was. Ja, ik heb wel stukken van ons privéleven ingeleverd.”

Stapje terug
Inmiddels zijn Rik en Mark druk bezig om de zaak helemaal alleen te runnen. Zonder Hans, die er duidelijk moeite mee heeft om een forse stap terug te doen. “Ik ben begonnen om wat minder te gaan werken. Het doel is om per 1 oktober nog maar twee dagen te werken”, stelt Hans, wiens opmerking met enig hoongelach wordt ontvangen, aangezien het al 1 oktober is geweest en het ook de week erna weer minstens drie dagen werden. “Dat is het doel. Hij heeft nu wat meer vrije tijd. Dan kan hij mooi hier komen helpen”, zegt Rik sarcastisch. “Hans z’n werk is z’n hobby en ook z’n sociale leven.” “Het is nu lastiger dan nodig is. Als Hans eerder een stapje terug had gedaan, was dat voor hem gemakkelijker geweest. Nu hebben we hele duidelijke afspraken moeten maken”, vult Mark aan. De weg van een keertje minder komen en wat meer vrije tijd nemen, bleek namelijk niet werkbaar. “Dan hadden we afgesproken dat Hans er niet zou zijn en dan kwam hij toch. Eigenlijk liep hij dan in de weg.” Nu zijn de ‘dagen van Hans’ dus vastgelegd. “Ik denk dat ik nog twee jaar afbouw”, meldt deze, waarmee zijn dagen dan ook echt zijn geteld.

Karakter
Rik en Mark steken duidelijk minder tijd in de zaak dan de vorige generaties. Dat doen zij bewust. “We doen het als broers en we willen echt hard werken. Maar je kunt ook een onderneming zoals die van ons runnen in zestig uur in plaats van in tachtig uur.” Deze manier van denken is een van de redenen dat Hans het lastig vindt om afscheid te nemen. Het is echter ook een kwestie van karakter: Hans wil heel graag de controle houden en vindt het moeilijk om te delegeren. “Hans heeft zijn verantwoordelijkheden overgedragen, maar eigenlijk toch ook weer niet.” Ondanks zijn neiging om alle details te controleren, stimuleert Hans zowel zijn zoons als de werknemers om hun deskundigheid te vergroten. “Ook als hij er zelf geen verstand van heeft.” Daarnaast is Hans de perfectionist van de familie. Hij controleert alles. “Als één van onze mensen een reparatie heeft gedaan, kijkt Hans naar de reparatie. Wij kijken naar de monteur”, legt Mark uit. “Daaraan merk je ook dat Hans is opgeleid als fietsenmaker.” Op de vraag waar Hans echt goed in is, zeggen Rik en Mark in koor: “klanten helpen bij de aanschaf van een nieuwe fiets!”

Risico
“De jongens komen wel in een opgemaakt bedje terecht”, meldt Hans. “Ik heb voor elke gulden moeten knokken. Daarbij komt: ik was niet ondernemer genoeg. Meer dan mijn vader, maar duidelijk minder dan de jongens. Ik wilde weinig financieel risico nemen. Dat deed je gewoon niet: geld lenen om vooruit te komen met de zaak. Bovendien, ik wilde alles in de zaak investeren.” Wat voor de zaak gold, gold nog meer privé: “Ik was 43 jaar toen ik voor het eerst een privé-auto kocht. Daarvoor reed ik rond in het bedrijfsbusje. Dat doen de jongens wel anders.”

Geolied team
De nieuwe generatie heeft dezelfde drang om een heel goed bedrijf te runnen als de vorige. Ook de nadruk op het verlenen van service, en daarvoor een stapje harder lopen, is er gewoon. Binnen de branche wordt Gek van Fietsen ook zeer gewaardeerd om de vakkennis. Zelfs als relatief klein bedrijf. “Wij zijn specialist in hoogwaardige producten. We hebben een mooie showroom en onze mensen hebben veel kennis. Als er iemand niet aanwezig is, is er altijd een ander die de kennis ook heeft. We werken hier als een geolied team. Dat moet ook met de omvang die we nu hebben. Opa deed het nog helemaal alleen en Hans heeft ook de neiging om het allemaal zelf te willen doen.” Gek van Fietsen is echter onder leiding van Rik en Mark een organisatie waarin iedereen een eigen verantwoordelijkheid heeft. “Het bedrijf wordt steeds groter en je kunt niet alles zelf.”

Loslaten
Dat ‘zelf doen’ is een terugkerend thema in het gesprek. Rik en Mark vinden dat dit niet meer van deze tijd is. Hans weet dat wel, maar doet het toch. “Ik leg de druk wel hoog”, geeft hij ruiterlijk toe. “Ik stoor me daar wel aan”, zegt Rik. “Er is een goede taakverdeling. Iedereen weet heus wat er gedaan moet worden. Als je alles af kunt schuiven naar iemand die het ‘beter kan’, dan leer je ook niet om zelf verantwoordelijk te zijn. Het heeft met loslaten te maken. Dat vindt Hans moeilijk.” “De rust bewaren vindt hij daarom ook moeilijk”, vult Mark aan. “Wij kunnen, hoe druk het ook is, de rust bewaren in het bedrijf waardoor iedereen goed blijft functioneren. Hans kan dat niet goed, hij raakt gestrest.”

Trots
Maar, geven de broers toe: “Het is voor ons ook wel gemakkelijker, omdat we met z’n tweeën zijn. We kunnen ook heel goed tegen elkaar zeggen wat we vinden.” “Zonder dat het een echt conflict wordt. Het blijft nooit hangen”, vult vader Hans aan. “Dat is het familiegevoel. En, ik ben er echt trots op dat de jongens er zijn in dit bedrijf!” Die trots wordt gedeeld naar Hans toe, zij het met enige spot en een kwinkslag: “Er zijn maar weinig kinderen die hun vader zo succesvol hebben gemaakt!”