Gewoon doen waar je goed in bent

Foto: Marjon Vermeulen

Tekst: Esther Daniëls, foto: Marius Roos

#Shetoo
De vrouwelijke ondernemer: is zij echt zo anders dan haar mannelijke evenknie? Gebutst door het glazen plafond, gesneuveld aan het thuisfront of gemangeld door mores die de hare niet zijn? Of vindt zij evengoed haar weg door het mijnenveld van ondernemerschap, niet gehinderd door een gebrek aan ballen? In de rubriek #shetoo geven vrouwelijke ondernemers hun kijk op zaken.

Naam:  Marjon Vermeulen
Bedrijf:  Thearent (VOA Onderneming van het Jaar 2018)
Bouwjaar: 1969 
Gek op: Michel (haar partner en compagnon), Mexx (de bruine labrador), boeken (op auteur gesorteerd in de kast) en Italië (lange tafels waaraan iedereen aanschuift). 

“Eerlijk gezegd denk ik niet in termen van man of vrouw als je het hebt over ondernemerschap. Iedereen moet gewoon doen waar hij goed in is. Verdienen mannen meer dan vrouwen en baal je daarvan? Laat je stem dan gelden. Wil je een betere positie? Daar zul je hard voor moeten werken, want niemand krijgt de ideale baan in zijn of haar schoot geworpen. Ik vind het gewoon heel belangrijk dat mensen de verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen toekomst, mannen én vrouwen. Ben je niet tevreden, zorg dan dat je je mond opentrekt en doe er wat aan. Misschien zijn mannen daarin doorgaans beter dan vrouwen, maar ik doe het wél. Ik kan niet anders.”

De hele familie aan boord
“Ik heb 26 jaar bij Vanderloo Events in Waddinxveen gewerkt. Michel zat toen nog in de lasershows en zo leerden wij elkaar kennen: als leverancier en opdrachtgever. Pas na negen jaar groeide daar een relatie uit. Thearent is opgericht in 2000 en ontwikkelde zich tot een mondiale speler in textieloplossingen voor theaters en grote evenementen, en gaandeweg ging mijn hele familie aan het werk in het bedrijf. Tot op de dag van vandaag ondersteunt mijn vader – hij is nu tachtig – de boekhouding en de administratie. Mijn moeder verzorgt iedere dag de lunch en waakt als een kloek over het wel en wee van het bedrijf, alleen blijft zij nu thuis vanwege corona. Mijn broer Frank is verantwoordelijk voor ons eigen product Wentex, dat verkocht wordt in ruim zeventig landen. Michel werkte dus al met zijn hele schoonfamilie toen ik vijf jaar gelden besloot om ook de overstap te maken naar Thearent. Ik vond het oneerlijk om het hele bedrijf aan hem over te laten, terwijl daar ook taken toe behoorden die hem helemaal niet goed pasten. Juist op die vlakken vullen wij elkaar perfect aan. Zonder hem zou ik het bedrijf nooit willen leiden, en hij niet zonder mij.”

De ondernemer en de manager
“Samenwerking is altijd de basis van onze relatie gebleven. Michel is echt een ontwikkelaar. Hij heeft het vermogen om iets nieuws beet te pakken en daar dan 100.000 kansen in te zien. Ik ben veel beter in processen en kostenbeheersing. Ik zal altijd hameren op het rendement en daar kan ik dan ook echt een enorme zeikerd in zijn. Eigenlijk is hij meer de ondernemer en ik de manager. Door het samenvoegen van zijn optimisme en mijn pessimisme komen we uit op een gezond realisme.

Dankzij die combinatie wisten we ook heel snel te reageren op de coronacrisis en daarmee hebben we tijd gewonnen om te overleven. Al in de eerste week van maart ben ik op alle fronten gaan snijden in de kosten; van een gedeeltelijke afstoting van onze bedrijfsruimte tot het pijnlijke afscheid van medewerkers. We hebben ons wagenpark eruit gedaan, geminimaliseerd op softwarelicenties en onze voorraden terug verkocht. Op zo’n moment kan ik heel daadkrachtig handelen, maar ik heb er heel slecht van geslapen. Daarom ben ik ook zo onvoorstelbaar blij dat we deze crisis samen het hoofd kunnen bieden. Even een glas wijn met elkaar drinken in de tuin, een wandeling met Mexx of een boek op schoot. Gewoon even de zorgen opzij zetten.” 

Boterham en biefstuk
“Wat vroeger heel gewoon was, is niet langer vanzelfsprekend. Onze mensen reisden de hele wereld over voor de meest fantastische projecten, en het gaat lang duren voor die krenten in de pap terugkeren. Vóór de economische crisis in 2008 kon alles. Al stapelde je twaalf kreeften op elkaar en regelde je een privé optreden van Marco Borsato, mensen waren amper nog te verrassen. Daar is toen een einde aangekomen, en dat is misschien maar goed ook. In deze crisis, die de vorige ver overstijgt, moeten we helemaal terugvallen op de creativiteit van de evenementenbranche om met weinig middelen iets moois neer te zetten. Ik reken met een scenario waarin we pas in september 2021 weer op 50% van onze gebruikelijke omzet komen. Laten we hopen dat het haalbaar is. 
Weet je, status is niet belangrijk voor ons. We eten graag een lekkere boterham en af en toe ook een biefstuk, maar we hoeven geen dure auto’s of zo. Wat echt aan me vreet, is dat ik andermans zorgen niet kan wegnemen. Ik kan geen beloftes doen, en dat raakt niet alleen mijn medewerkers, maar ook ons eigen gezin. Zakelijk en privé lopen in ons bedrijf door elkaar heen, en die verantwoordelijkheid weegt zwaar. Ik moet opletten dat die zorgen niet de overhand krijgen en dat ik vooruit blijf kijken, want daarin ligt de oplossing voor de toekomst.” 

Winnersmentaliteit
“Als ik naar mezelf kijk, vind ik het lastig om goede eigenschappen te benoemen, maar dat is dan wel weer typisch vrouwelijk, hè. Ik noem mezelf een drammer of een zeikerd, waar mannen waarschijnlijk zouden praten over hun doorzettingsvermogen en vasthoudendheid. Mijn kwaliteit is dat ik snel inzicht heb, omdat ik situaties goed kan analyseren en ook de onderliggende gevoelens en belangen kan benoemen. Dat geldt voor meer vrouwen, denk ik, maar ik weet niet of zij daar ook naar durven handelen. Die reserve heb ik nooit gehad. Ik ben een heethoofd en ik kan slecht tegen mijn verlies, dus ik zal alles op alles zetten om te winnen. Misschien doen we straks heel andere dingen binnen ons vakgebied, en zelfs als het niet lukt, hebben we niet verloren. Mismanagement vind ik onverteerbaar, maar hier kan niemand iets aan doen.” 

N.B.: Dit artikel stond in de oktober 2020 editie van het VOA Magazine. Klik hier om het gehele Magazine te lezen.