Het dilemma van Aart Jan Verdoold: “GREEN en ik verder zonder elkaar”

Veertien jaar lang verbleef hij in het ‘warme nest’ van de familie Zeeman. Niet dat het een gespreid bedje was; in 2005 begonnen ze samen aan de keukentafel. GREEN was destijds nog klein, maar Aart Jan had er wél een succesvolle en ervaren sparringpartner als aandeelhouder. Met zijn nieuwe avontuur staat Aart Jan er nu weer zo goed als alleen voor. Een ‘dilemma’ noemt Aart Jan zijn beslissing niet. Liever een ‘weloverwogen beslissing’.

AART JAN:
Een persoon is meer dan de onderneming waarvoor hij werkt. Ik ben niet GREEN. Dat realiseerde ik me al tijdens mijn sabbatical in 2017 toen ik mijn horizon verbreedde en even helemaal niet bezig was met vastgoed of de onderneming. Als jong familiebedrijf deden wij er eigenlijk niet aan; eens in de vijf jaar een maand of zes helemaal afstand nemen. Maar Jan raakte geïnspireerd door een van onze commissarissen. Die komen bij grote bedrijven vandaan waar dat doorgaans de regel is, een sabbatical zou je scherp houden. Jan stelde voor dat ik een aantal maanden weg zou blijven. De helft van de tijd zou ik gebruiken voor mijn eigen ontwikkeling, de andere helft om leuke dingen te doen en nieuwe energie te krijgen. Het was geen afwijzing; ik kende het principe en wist dat het goed voor me zou zijn.

“De realiteit dat ik misbaar ben, begon door te dringen”
Tijdens mijn afwezigheid ging ik op stap met inspirerende ondernemers en ik bezocht interessante bedrijven, werkte zelfs op een boerderij, ging alleen op inspiratiereis naar IJsland en deed nog veel meer dingen die ik anders nooit had gedaan. GREEN was even helemaal ‘uit’. Je denkt dat dat niet kan als ondernemer. Maar na vier weken mailde niemand meer en bleef mijn telefoon stil. De realiteit dat ik misbaar ben, begon door te dringen. En ook andersom; dat ik zonder GREEN kan. Zonder GREEN blijft er een enthousiaste, creatieve en oplossingsgerichte ondernemer over die het ondernemersspelletje en de samenwerking met gedreven mensen leuk vindt. Mijn sabbatical was niet het moment dat ik na ging denken over een mogelijk vertrek bij GREEN. Het was wel het moment dat ik de levenservaring opdeed die ik later nodig had om de knoop door te hakken.

“GREEN gaat voor kwaliteit”
Vanaf 2005 tot vandaag is GREEN aanzienlijk gegroeid met haar beleggings- en ontwikkelportefeuille, maar ook met de organisatie. Vorig jaar hebben we een nieuw strategisch plan voor GREEN opgesteld. Hierin werden nieuwe keuzes gemaakt. Bijvoorbeeld om na een periode van groei, nu een periode van verdere kwaliteitsverbetering in te luiden. Voor de volle honderd procent sta ik achter de nieuwe strategie. Toch ben ik meer een man van groei. Bij deze kwaliteitsslag past dus ook een andere CEO. En die is gevonden in de persoon van Richard Dallinga. Iemand die heel goed past bij de ondernemende, professionele belegger die GREEN is.

“Ik denk dat Jan het ook had gesignaleerd”
Zoals aangegeven hebben we met GREEN een aangescherpte visie neergelegd die minder bij mijn persoonlijkheid past. Zelf had ik dat niet direct in de gaten. Een collega schudde me wakker toen hij zich hardop afvroeg of dit plan nog bij mijn ambities paste. Op dat moment ontstond – zoals jullie het in deze rubriek noemen – een dilemma. Ik had mezelf al eerder – nog voor mijn sabbatical – afgevraagd of ik bij GREEN moest blijven. Met de nieuwe strategie krijgen we andere type projecten in onze portefeuille die inderdaad minder goed bij mijn ambities passen. Al vrij snel bracht ik mijn overweging ter sprake bij Jan Zeeman. Het voelde niet als een drempel, ik heb me altijd veilig gevoeld om ambities als deze uit te spreken. Erg verrast leek Jan niet te zijn.

“Ik ben weleens bang dat ik de verkeerde beslissing heb genomen”
Ik deelde mijn afweging met meer mensen. Met zakelijke relaties, maar ook met mijn gezin en goede vrienden heb ik goed kunnen sparren. Dat is essentieel in zo’n tijd. Veel zeiden dat ze het een gezonde keuze zouden vinden na veertien jaar bij hetzelfde bedrijf. Sommigen waren al verbaasd geweest dat ik na mijn sabbatical terugkeerde en zagen het aankomen. En er zijn genoeg mensen die me voor gek uitmaken. ‘Je weet nu wat je hebt’, zeggen ze. Maar het gaat mij niet om het aanzien, een bepaalde positie of geld. Ik ben op zoek naar diepgang en iets waar ik energie van krijg. Natuurlijk geef ik een bepaalde veiligheid op en het heeft me ’s nachts echt wel wakker gehouden. Ik ben weleens bang dat ik de verkeerde beslissing heb genomen. Nu ben ik onderdeel van een groot familiebedrijf met bijbehorende achterban en een aandeelhouder waar ik bijzonder goed op ingespeeld ben. Straks ben ik zélf dat familiebedrijf. Is het niet stom om zo’n stap te maken? Maar dan denk ik: ik heb in veertien jaar zo veel kennis en mooie relaties opgebouwd, ik kan het echt wel zonder GREEN. En GREEN zonder mij. Dat heb ik tijdens mijn sabbatical geleerd.

Nieuw avontuur
Het nieuwe avontuur van Aart Jan heet DUNAVAST. “Het is een mooie en goed lopende portefeuille waar ik mijn ondernemersdrift in kwijt kan. Er is nog veel werk aan de winkel. De portefeuille is een stuk kleiner dan die van GREEN. Mijn eerste uitdaging is om een toekomstbestendige portefeuille op te bouwen die de volgende crisis kan overleven. Ondernemingen die het lastig hebben worden innovatief, maar ik heb bij GREEN ook geleerd dat je de crisis beter voor kunt zijn.”